lepiej. Potem pomyślała, że czeka ją kolejna przegrana bitwa.
- Uważasz, że to nie był wypadek, prawda? Myślisz, że to wina tamtego
Quincy nie sądził, że będzie mu tak trudno. Był człowiekiem wykształconym,
Sanders zamawiał tuczące smakołyki, ale rzadko je dojadał. Na myśl o tym, co sobie kupi,
8
- Wcale nie! Luke nigdy by nie spytał, gdzie się zatrzymam. Niezła próba,
głową w krawędź okna i straciła górną część głowy. Chociaż nie zginęła
siekierę nad kawałkiem drewna.
twardziela, na którego kreował się Charlie Kenyon. Bez niej czuł się nagi. Tak samo mogli
twoje nawyki, twój domowy system alarmowy, twoje żałosne listy,
błąkał się dziwny uśmiech.
Wyprostował się. W jasnych promieniach słońca zmienił się ze wspaniałego
– Zobaczymy. – Rainie podała faks Quincy’emu, który bynajmniej nie wyglądał na
móżdżkach, którzy odbierają życie dobrym, uczciwym, ciężko pracującym ludziom.
Krew odpłynęła z jego twarzy. Zrobił wielkie oczy i przez moment wy¬
agentką.
Cricket wyglądała jak przepuszczona przez wyżymaczkę. Weszła do pokoju i rzuciła plecak koło stołu. - Gdzie, do diabła, byłaś? - spytała Sugar, wciąż roztrzęsiona. Spod kuchennego stołu wyszła Caesarina i zaczęła zawzięcie machać ogonem. Przeciągnęła się, ziewnęła i podeszła wolno do Cricket, dopraszając się pieszczot. - Jezu! Co jej się stało? - zapytała Cricket, patrząc na pokrytą szwami ogoloną szyję psa. Skóra była zabrudzona zaschniętą krwią i żółtą maścią antyseptyczną. - Pogryzł ją niedźwiedź? - Nie wiem. Stało się coś dziwnego. Wypuściłam jarano i wróciła pocięta, przerażona jak diabli, a to, jak wiesz, do niej niepodobne. Popędziłam z nią do weterynarza, powiedzieli, że miała szczęście... Myślałam, że pożarła się z oposem albo szopem, ale lekarka twierdzi, że obrażenia wyglądają, jak zadane jakimś ostrzem. Dziwnie mi się przyglądała. Pewnie podejrzewała, że poranne dźganie nożem własnego psa to moje ulubione zajęcie. Powiedziała też, że Caesarina musiała mieć kontakt z jakąś toksyczną substancją. Do diabła, sama dobrze nie wiedziała. - To konowały - powiedziała Cricket, poklepując sukę po głowie. - W każdym razie żyje i chociaż wygląda paskudnie, nie jest z nią źle. Wszystko to było dziwne. Najpierw ten telefon, potem ranny pies... - Sugar wciąż jeszcze dygotała ze strachu. - Więc - wróciła do tematu. - Gdzie byłaś? - Co cię to obchodzi? - Włosy Cricket domagały się szczotki, makijaż wyblakł, marszczona bluzka była poplamiona. Spod dżinsów, którym też przydałoby się trochę vanisha, wystawał fragment tatuażu. Przeciągnęła się, odsłaniając płaski brzuch, w pępku zabłysnął kolczyk. - Nie zaczynaj ze mną, dobrze? Póki tu mieszkasz, opowiadasz się mnie. Od zmysłów odchodziłam, zamartwiałam się o ciebie. - Nie mam już dziewięciu lat. - Taa, dorosła panna jesteś. - Jezu, co cię napadło? Sugar postanowiła najpierw się uspokoić i dopiero wtedy powiedzieć o telefonach. To pewnie jakiś palant z klubu. Nie ma powodu siać paniki. Najpierw musi opanować te głupie nerwy. - Po prostu jestem dzisiaj zdenerwowana. - A to mój problem? Raczej nie. Ochłoń najpierw. - Mogłaś zadzwonić. - A ty mogłabyś przestać zrzędzić - odszczeknęła Cricket. - Daj mi spokój, dobrze? Sugar wzięła głęboki wdech. Wreszcie ustąpił strach, który na moment ją sparaliżował. - Nie chciałam na ciebie naskoczyć. - To dobrze. Więc już daj spokój. Przestań odgrywać rolę matki. - Cricket ziewnęła. - Jest jakaś kawa? - Przeciągnęła ręką po krótkich włosach. Ufarbowane na czerwono z niebieskawo-czerwonymi pasemkami wyglądały dziwnie, ale nie najgorzej. Kiedy były uczesane. A dziś rano nie były. - Jest, ale zimna. - Wszystko jedno, byle z kofeiną. - Poszła do kuchni, wzięła kubek i nalała sobie gęstniejącego płynu ze szklanego dzbanka. Ziewając, wstawiła kubek do mikrofalówki. - Mogłabyś zrobić sobie świeżej.
Umyła zęby, przeczesała palcami włosy, czując, że powoli się uspokaja. No, teraz
A więc miała zginąć tutaj, gdzieś u wybrzeży Kalifornii. Powoli, w męczarniach.
101
Jeszcze na posterunku podał kolegom nazwisko dentysty Jennifer, na wypadek, gdyby
wskazuje na to, że to powtórka ostatniej zbrodni, którą przed laty usiłował rozwiązać w
siostrzenicą albo siostrzeńcem. ‘
Miał ze sobą tylko malutką latarkę, ale musiał się przekonać. Niepewnie przeszedł przez
– Drań!
– Więc to wszystko to pogoń za duchem? – Bledsoe pokręcił głową.
Gdybym tylko mógł, pomyślał Bentz.
ukochaną osobę i żyć dalej, dzień za dniem, ze świadomością, że nie tylko cię skazał na
kogoś ze sobą, albo do śmierci siedzisz na wózku inwalidzkim. To nietypowa forma
wcześniej sporządził listę osób, z którymi Jennifer była najbliżej. Jedząc wilgotne krakersy i
Miejsce zbrodni. Kamera przesunęła się po autostradzie, by pokazać funkcjonariuszy za
– Bosko. Coś jeszcze? – zapytał drwiąco.